شايد همه چيز با نان آغاز شد. ما فرزندان انقلاب نبوديم ، ما نان بوديم . نان داغي كه لقمة چپ سران حكومت شديم . تكه پاره مان كردند و خوردند و پاشيدند. نه . چه مي گويم ؟ انگار كه در اين خلقت اضافه بوديم . ما را مصرف جامعه مان نكردند، ما را اسراف كردند، پخ شمان كردند ك ه بر سفرة خودمان ننشسته باشيم ، كه هيچ كدام مان در ساختن آن مملكت نقش نداشته باشيم . شخصيت و هويت ما ن را به لجن كشيدند كه حتا در اروپاي مترقي هم نتوانيم مثل بقية مردم زندگي كنيم . دلم مي خواس ت موهام سياه نبود، سبيلم سياه نبود، آروار ههاي بزرگ مي داشتم ، با موهاي بور، از يك نژاد برتر كه احساس غريبي نكنم ، خارجي نباشم ، و فكر كنم كه اينجا هم سرزمين من است . سرزمين من كجاست ؟ من كجايي ام ؟ از كجا به كجا پرتاب شدم ؟ تو به من بگو، برادر! اصلاً چرا اين جوري شديم ؟ ما انقلاب كرديم ، اما انگار منفجر شديم