De lütte Een is egentlich ’ne glückliche Tahl. Sei lääft ruhig un afsiets in ehr lüttes Hus an’n See. Doch ofteins fäuhlt sei sik alleen. Sei kann nich glöben, dat sei de eenzig Tahl up de ganze wiede Welt sin sall. Un so makt sei sik up de Säuk na anner Tahlen. Sei ahnt je nich, dat so de abentüerlich Reis anfangt, de ehr Läben för ümmer verännern ward.