Opowieść o życiu Melitty Sallai otwiera beztroskie dzieciństwo spędzone w dolnośląskim pałacu w Morawie. Wychowana w tradycji arystokratycznej przeżywa II wojnę światową i zmiany przez nią spowodowane. Pod koniec wojny staje się świadkiem rabunku dzieł sztuki, między innymi obrazu „Dama z łasiczką” Leonarda da Vinci, wywożonych z Polski przez nazistów. Po ucieczce rozpoczyna się dla niej pełne przygód nowe życie, najpierw w roli opiekunki do dzieci w domu przewodniego generała francuskiego ruchu oporu, potem u katolickiego księdza w Portugalii. Miłość prowadzi ją do Angoli, gdzie rodzina zajmuje się uprawą ziemi przez kilkadziesiąt lat. Namacalnie odczuwa ona skutki tradycji i przełomowych zmian w kolonialnym społeczeństwie. Po sześciu latach spędzonych w Luandzie zmuszona jest przez rewolucję w 1981 r. do ucieczki i do rozpoczęcia nowego życia w Niemczech. Zmiany ustrojowe w Europie Wschodniej otwierają nowe perspektywy. Melitta Sallai powraca na emeryturze do domu swojego dzieciństwa, do Morawy i angażuje się w tworzenie niemiecko-polskiej wspólnoty. Autobiografia Melitty Sallai ukazuje jej portret zarysowany spośród ludzi i wydarzeń.