Στο κέντρο της προβληματικής του ανά χείρας βιβλίου βρίσκεται η πρόθεση να φωτιστεί ο χαρακτήρας της λογοτεχνικής κριτικής που παράγεται στον ιόνιο χώρο κατά τον 19ο αι., στον αστερισμό της αντανάκλασης του γερμανικού ρομαντισμού και ιδεαλισμού. Παράλληλα, από μια σύντομη αναδίφηση στο γενετικό περιβάλλον της λογοτεχνικής κριτικής ως γραμματειακού είδους, αναδύονται οι φιλολογικές καταβολές και η διαφωτιστική τροπή που εκβάλλει στη σημαντική περίπτωση του Fr. Wolf και στην πρόταση της «φιλολογικής κριτικής», τη δεξίωση της οποίας σε ελληνικό έδαφος αναλαμβάνει ο Κωνσταντίνος Ασώπιος. Πέρα από τις γνωστές περιπτώσεις του Σολωμού και του Πολυλά, ο ερευνητικός φακός εστιάζει σε λιγότερο μελετημένες περιπτώσεις, όπως αυτές του Σπυρίδωνος Ζαμπελίου, του Πέτρου Βράιλα-Αρμένη, του Γεωργίου Κοζάκη-Τυπάλδου, του Κωνσταντίνου Στρατούλη, του Θεόδωρου Καρούσου, του Διονύσιου Θερειανού, του Εμμανουήλ Στάη και του Γεώργιου Καλοσγούρου. Με άξονα αναφοράς την ομηρική ποίηση (που αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο της γερμανικής κριτικής από τον Fr. Wolf μέχρι τον ρομαντισμό) αλλά και νεότερους ποιητές όπως ο Σολωμός, ο Foscolo ή ο Alfieri, αναλύεται η σταδιακή διαμόρφωση της κριτικής στην ιόνια εκδοχή της, αλλά και οι μετασχηματισμοί της στο αθηναϊκό περιβάλλον ή σε εκείνο της ιταλικής διασποράς.