Για να φωτίσουμε εισαγωγικά την προβληματική του παρόντος βιβλίου, θα πρέπει να αναφερθούμε στην πρόθεση επανεξέτασης του χαρακτήρα της κατηγορίας της μεταπολεμικής ποίησης και των λόγων εκείνων που μονοπωλούν τη συζήτηση γύρω από την πολιτική ή ιδεολογική «υπερφόρτιση» της μεταπολεμικής λογοτεχνικής ιστορίας. Ευρύνοντας τη στενά ιδεολογική οπτική με την οποία έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε γραμματολογικά τη μεταπολεμική ποίηση, το βιβλίο προτείνει έναν (ανα)στοχασμό για τον μεταπολεμικό λόγο για την ποίηση, εστιάζοντας πρώτα και κύρια στον υπαρξιστικό –και δευτερευόντως στον πολιτικό– πυρήνα των λόγων περί λογοτεχνικής στράτευσης. Η παρούσα μελέτη προσπαθεί να καλύψει το κενό της κατάδηλης απουσίας μίας συστηματικής μελέτης της πρόσληψης του υπαρξισμού στη διανοητική ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, επιχειρώντας, παράλληλα, να χαρτογραφήσει την ελληνική εκδοχή της εννοιολογικής ιστορίας του μεταπολεμικού άγχους. Διανοητική ιστορία και ιστορία της λογοτεχνικής στράτευσης λειτούργησαν ως εργαλεία με τα οποία υφάνθηκε η πλοκή της μεταπολεμικής «σάγκας» των Ελλήνων διανοουμένων, με στόχο τη διερεύνηση των ποικίλλων πρακτικών της διανοητικής στράτευσης στον διαλογικό και ενίοτε συγκρουσιακό χώρο της συνάντησης των Ελλήνων διανοουμένων με τις ιδέες του υπαρξισμού.