Πώς γίνεται το ιστορικό μυθιστόρημα αποδεκτό από τους “νέους του 1930”, οι οποίοι αναζήτησαν για τον εαυτό και το έργο τους καινούργιους και διευρυμένους ορίζοντες; Πότε και μέσα από ποιες διαδρομές ο Άγγελος Τερζάκης, ο Παντελής Πρεβελάκης και ο Θανάσης Πετσάλης συλλαμβάνουν στις δεκαετίες του 1930 και 1940 “σύγχρονες” μορφές του ιστορικού μυθιστορήματος και ποιες σχέσεις αναπτύσσει αυτός ο λογοτεχνικός ιστορισμός με το κυρίαρχο παράδειγμα του ρεαλισμού; Το παρόν βιβλίο διερευνά τη μορφολογική και ποιητολογική επεξεργασία του “ηρωικού μυθιστορήματος”, της “μυθιστορίας” και του “χρονικού” και θεωρεί τη λεγόμενη “στροφή προς το παρελθόν” ως παράγωγο της φιλοδοξίας αυτών των συγγραφέων να εμπλουτίσουν τη “νέα λογοτεχνία”.